Συνέντευξη 1
Ποιός μιλάει:
https://www.linkedin.com/in/panagiotis-terezakis-9ba434109/
Συνέντευξη 2
Συνέντευξη 3
Ποιός κάνει τη συνέντευξη:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100006594765191
Ποιός μιλάει:
Δεν υπάρχουν λόγια
To clickbait or not to clickbait…
παράχθηκε μια ταινία μικρού μήκους, ωραία; Ανέβηκε στο vimeo, όχι στο youtube και μεγάλα sites της Ελλάδας άρχισαν να γράφουν άρθρα για αυτό…
Ας δούμε το βίντεο:
οκ, μερικά ερωτήματα γύρω από το video:
- Είναι σημαντικό το video;
- Γιατί έγραψαν τόσα sites άρθρα σχετικά με αυτό το video;
- Έκαναν καλά;
- Έγραψαν ορθολογικά πράγματα;
- Ποιος έκανε το video και με τι χρηματοδότηση
- Ποιο είναι το μήνυμα του video;
- Αποτυπώνει κάποια πραγματικότητα;
- Θα επηρεάσει κάποιον/κάποια στη πραγματικότητα;
και μερικές ερωτήσεις σχετικά με το ίδιο το video:
- Ποιο είναι το σημείο έναρξης της δημιουργίας αυτού του video;
- Αποτυπώνει, σχολιάζει ή προτείνει κάτι ο δημιουργός;
Όλα τα παραπάνω ερωτήματα και γενικότερα όλο το άρθρο το γράφω γιατί θεωρώ ότι το video είναι όντως σημαντικό, για μένα. Το είδα μια φορά χωρίς να διαβάσω αναλυτικά το κείμενο του άρθρου στο site που το βρήκα και μου κίνησε το ενδιαφέρον, ίσως και να ταυτίστηκα με τον πιτσιρικά. Η τεχνική σχετικά με το πως εκτυλίσσεται το βίντεο, το γεγονός ότι υπάρχουν κομμάτια της ιστορίας που έπονται στην αρχή του film και το αντίστροφο, έχει κάνει πολλές ταινίες μεγάλου μήκους πολύ σημαντικές και γνωστές σε παγκόσμιο επίπεδο και είναι σίγουρα μια τεχνική που έβαλε τον θεατή να σκεφτεί λιγάκι ανάποδα και τελικά κατάφερε να δραματοποιήσει στον μέγιστο βαθμό την ιστορία που εκτυλίσσεται.
Τα νοήματα και τα πρότυπα με τα οποία παίζει ο δημιουργός είναι αρκετά και θεωρώ πολύ αντιπροσωπευτικά του σύγχρονου τρόπου ζωής αυτής της κοινωνίας.
Όπα! Ποια κοινωνία είναι αυτή ακριβώς; Ας φτιάξουμε μερικές εικόνες στις παρακάτω γεωγραφικές περιοχές της Ελλάδας: παλιά και νέα παραλία Θεσσαλονίκης, Άνω πόλη Θεσσαλονίκης, πόλη Ιωαννίνων, χωριό Άνω Πωγωνίου, Καλλιθέα Αθηνών, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, παραλία Βουλιαγμένης, αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, Λαδάδικα Θεσσαλονίκης, Ψυρρή, Νέα Σμύρνη Αττικής, Ηράκλειο και λεωφόρος Κνωσού …
το σημείο που γυρίστηκε το film: https://goo.gl/maps/523kh2SbeF42
Είναι παντού το ίδιο; Μπορούμε να γενικεύσουμε;
Στην αντίπερα όχθη αυτού του Ελληνικού χάους υπάρχουν άλλες χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης στις οποίες ο δημόσιος – κοινόχρηστος χώρος είναι σχεδόν ομοιόμορφος σε όλα τα πλάτη και μήκη της χώρας. Για παράδειγμα, στην Γερμανία δεν θα παρατηρήσεις μη ύπαρξη πεζοδρομίου σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό… Αντίθετα στην Ελλάδα δεν μπορείς να βρεις την ίδια διάταξη πεζοδρομίων – πάρκων ακόμη και μέσα στον ίδιο δήμο. ΟΚ, τυποποίηση και βαρεμάρα ή δημιουργικότητα και ελεύθερο πνεύμα; Τάξη και συνέπεια ή ανακατωσούρα και χαοτικές καταστάσεις; Μισοάδειο ή μισογεμάτο;
Μάλλον ξεφύγαμε από το νόημα του film, ας επιστρέψουμε.
Τρία στάδια στο φίλμ:
1 Η δράση
Ο πιτριρικάς/παλικάρι/νέο παιδί/τσογλάνι… (πόσο σημασία έχει ο τίτλος που θα μπει σε αυτόν τον χαρακτήρα, ε; ) πιάνει το λοστό και τα κάνει όλα γης μαδιάμ… Μαύρα ρούχα, κουκούλα, λεπτή και νευρική φιγούρα χωρίς να φαίνονται τα χαρακτηριστικά του προσώπου. Δεν μπορεί να μην έρχεται στο νου η φιγούρα από τους «μπαχαλάκηδες». Σπάζει ρημάζει, οι κυρίες ουρλιάζουν ο επαγγελματίας εξεγείρεται ο απαθής απλά κοιτάει χωρίς να προλάβει/θέλει να αντιδράσει… δυο γυμνασμένοι, macho πετάγονται να σταματήσουν τον δράστη. Τόσες φιγούρες – ρόλοι που «βλέπουμε» καθημερινά.
2 Το αποτέλεσμα
Ο νέος άνδρας εμφανίζεται μπροστά στους γονείς του, μέσα στη φυλακή. Χτυπημένος, μελανιασμένος αλλά με ένα βλέμμα κενό, όπως βλέπει την οικογένεια του να τον αντικρίζει. Όχι κενό… καλύτερα ανέκφραστο. Αυτή είναι η σωστή λέξη. Είναι αυτό το σημείο που δεν έχει κάποιος να πει κάτι γιατί έβγαλε από μέσα του αυτό που τον βασάνιζε, έκανε την έκρηξη του έστειλε το μήνυμα του όπως εκείνος ήθελε και τώρα απλά ζει τις συνέπειες του χωρίς να αντιδρά, χωρίς να θέλει να πει κάτι άλλο, να διαμαρτυρηθεί ή να χαρεί. Ο ήρωας ξέρει πολύ καλά σε εκείνο το σημείο ότι αυτό που έκανε είναι λάθος, έχει προκαλέσει άσχημες εξελίξεις για τον ίδιο και τους γονείς του αλλά νιώθει ταυτόχρονα και μια ανακούφιση, μια απελευθέρωση από τη καταπίεση που αισθάνθηκε. Μια καταπίεση η οποία προήλθε από που; Πως; Γιατί;
Ο πατέρας ανέκφραστος και αυτός, σαν να καταλαβαίνει ακριβώς τον γιο του, χωρίς ίχνος πρόθεσης να τον επιπλήξει, να σταθεί κριτικός απέναντι στον παράνομο. Η μάνα θέλει απλώς να μάθει αν το παιδί της πονάει και αν είναι εντάξει. Από τη μια ο πατέρας ασχολείται με τη στάση του παιδιού του μέσα στην όλη κατάσταση δίνοντας κατά κάποιο τρόπο την αποδοχή του για τις πράξεις του παιδιού, από την άλλη η μάνα στέκεται και ρωτάει για τα βασικά, την υγεία του παιδιού της αφήνοντας την κριτική για τις πράξεις για αργότερα, ίσως και για τον πατέρα.
3 Η αιτία
Η Ελληνική καθημερινότητα του δημόσιου χώρου. Χρειάζεται περισσότερο ανάλυση; Το βλέπουμε καθημερινά. Δεν είναι παντού το ίδιο, ανάλογα με τη περιοχή στην οποία βρισκόμαστε τα φαινόμενα αυτά της απάθειας κατά κύριο λόγο απέναντι στον συμπολίτη μας είναι λιγότερο ή περισσότερο έντονα. Από κακοσχεδιασμένα πεζοδρόμια και παγκάκια μέχρι την απαθή στάση των ανθρώπων στο δημόσιο χώρο που θεωρούν ότι ο χώρος τους ανήκει και οι υπόλοιποι πρέπει να κάνουν στην άκρη για χάρη τους. Κατάληψη χώρου με ή χωρίς άδεια του Δήμου για ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων: μια σύγχρονη πληγή του αστικού χώρου. Ποιοι οι κανόνες που πρέπει να υπάρχουν για να συνυπάρχουν όλες οι δραστηριότητες σε πεζοδρόμια ελάχιστου πλάτους; Απάντηση μπορεί να δώσει μια απλή ιεράρχηση των αναγκών μιας πόλης. Απλά και ξεκάθαρα… Μέχρι που η τοπική κοινωνία, ο τοπικός μαγαζάτορας «πρέπει» να δουλέψει και να σερβίρει τα προϊόντα του σε τραπεζοκαθίσματα επί του πεζοδρομίου, δηλαδή πάνω στον δρόμο των πεζών ο οποίος προορίζεται αρχικά για τον σκοπό της μετακίνησης μας. Καταπάτηση._
Η καταπάτηση δεν γίνεται από κάποιον κακό, κάποιον αόρατο. Γίνεται από όλους μας που καθόμαστε για έναν καφέ στο τραπεζοκάθισμα πάνω στο πεζοδρόμιο που δεν αφήνει σπιθαμή εδάφους για τους περαστικούς, σε όλους μας που βλέπουμε αυτό το πράγμα και δεν αντιδρούμε, σε όλους μας που βλέπουμε όλο αυτό και δεν αντιλαμβανόμαστε καν ότι πρόκειται για καταπάτηση και προσβολή των δικαιωμάτων των συμπολιτών μας καθώς και της ευρυθμίας της πόλης. Αλλά πως κάποιος που βλέπει αλλά δεν καταλαβαίνει το πρόβλημα αυτό μπορεί να είναι ανεκτικός στο διαφορετικό; Πως μπορεί κάποιος να είναι ευαίσθητος απέναντι στα δικαιώματα των άλλων όταν δεν αισθάνεται ότι υπάρχουν τέτοια;
Ποιος είναι ο δημιουργός του video;
Πίσω από το video υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι και μια δράση, αυτή του #respectlife. Τι είναι αυτή η δράση; Η παρακάτω εικόνα είναι από το site τους
Έχει πραγματικά ενδιαφέρον το υλικό που ανεβάζουν και η προσπάθεια τους.
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στον τίτλο αυτού του άρθρου, to clickbait or not to clickbait;
Αρχικά το άρθρο σχετικά με το παραπάνω video το διάβασα στο site ThePressProject και μου φάνηκε σχεδόν αναμενόμενο ένα «προοδευτικό» site να αναφέρεται σε ένα video σχετικά με δικαιώματα ανθρώπων με ειδικές ανάγκες. Η επόμενη σκέψη όμως ήταν αν το ίδιο το θέμα το έχουν και άλλα πιο «συντηρητικά» site, όπως αυτό της Καθημερινής… Και έπεσα πάνω σε αυτό:
Τίτλος:
«Το συγκινητικό βίντεο που ¨τάραξε¨ το Ελληνικό διαδίκτυο»
Μα καλά, πόσο ξέπεσε το «ποιοτικό» αυτό μέσο; Πόσο προσπαθεί με τίτλους τέτοιου επιπέδου να τραβήξει τους πελάτες; Πόσο αξίζουν τελικά αυτά τα click για τα οποία γίνεται τόσος ντόρος και αξίζει τέτοια θέματα όπως αυτά που πραγματεύεται το συγκεκριμένο βίντεο να γίνονται δόλωμα για τους πελάτες;
Εντάξει, είναι προφανές ότι το clickbait αποδίδει και είναι ένας κοινός τόπος για τα μέσα ώστε να ¨ελκύουν¨ τους αναγνώστες. Είναι αυταπόδεικτο από την απλή αυτή αναζήτηση στο google με τίτλο «η φωτογραφία που έριξε το instagram».
Δυστυχώς, αρχίζω και φτιάχνω την εικόνα ενός ανθρώπου που εύκολα παρασύρεται από τα clickbaits, θέλει να δει τα κουτσομπολίστικα θέματα και το επίπεδο του είναι τόσο μα τόσο χαμηλό που πέφτει σε αυτή τη παγίδα της χαμηλού επιπέδου δημοσιογραφίας. Ο ίδιος άνθρωπος βγαίνει από το σπίτι του να πιει έναν καφέ με φίλους, να σχολιάσει την φωτογραφία της Χ τηλεπερσόνας που «έριξε» το instagram αλλά δεν μπορεί να βάλει στη καθημερινή του σκέψη τα δικαιώματα των άλλων, την ισορροπία που πρέπει να κρατάμε σε μια δημοκρατία καθημερινά όπου η ελευθερία μας πρέπει να περιορίζεται εκεί που ενοχλούμε τους άλλους. Μέχρι που η ζωή μπορεί να τα φέρει έτσι που ο ίδιος θα βρεθεί σε μειονεκτική θέση και θα πρέπει να αντιμετωπίσει μια κοινωνία που δεν σκέφτεται τους άλλους, τους αδύναμους.
«Το τέλος της παλιάς μας πόλης» σε φωτογραφική έκθεση
Τη περασμένη Κυριακή, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τη παρουσίαση της έκθεσης «ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΜΑΣ ΠΟΛΗΣ – Θεσσαλονίκη 1870-1917» στο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης του ΜΙΕΤ Βίλα Καπαντζή – Βασιλίσσης Όλγας 108 από τον διευθυντή του Πολιτιστικού Κέντρου Θεσσαλονίκης του ΜΙΕΤ, κο Γιάννη Επαμεινώνδα.
Γνωρίσαμε πολλά πράγματα για την ιστορία της πόλης κατά τη χρονική περίοδο 1870 – 1920 με αφορμή φωτογραφίες που υπήρχαν αλλά και άλλες που ανακαλύφθηκαν και αποτυπώνουν τη πόλη από τα χρόνια πριν κατεδαφιστεί το τοίχος μέχρι και την μεγάλη πυρκαγιά που άλλαξε τη πόλη το 1917. Παράλληλα μάθαμε σημαντικά στοιχεία για το γενικότερο ιστορικό πλαίσιο της εποχής καθώς και για τα μεγάλα γεγονότα που επηρρέασαν την ιστορική πορεία της πόλης. Σε γλώσσα καθημερινή αλλά τεκμηριωμένη, ο εισηγητής εξήγησε από τη μια το τι παρουσιάζει αυτή η έκθεση ενώ παράλληλα έδωσε και στοιχεία για την ιστορική εξέλιξη της πολεοδομίας της πόλης ανάμεσα σε σημαντικές αλλαγές του πλυθησμού και των κοινωνικοπολιτικών καταστάσεων που επικρατούσαν.
Κάποια από τα σημαντικότερα εκθέματα:
- Τα δύο πανοράματα, του 1863 (Székely/Σέκελυ, από την Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας) και του 1873 (Sayce/Σέυς, της συλλογής Δέλλιου από το ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ) – το δεύτερο εκτίθεται για πρώτη φορά πλήρες (4 λήψεις).
- Η φωτογραφία του 1863-67 με το θαλάσσιο τείχος των αδελφών Abdullah/Αμπντουλλά, από τα Εθνικά Αρχεία της Ουγγαρίας. Εντοπίστηκε από τον Ζαχαρία Σεμερτζίδη και πρωτοπαρουσιάστηκε στο facebook από την ομάδα «Παλιές φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης».
- Η δεύτερη φωτογραφία του θαλάσσιου τείχους: από το λιμάνι με προσανατολισμό προς τον Λευκό Πύργο (συλλογή Pierre de Gigord / εκδόσεις Kallimages)
Για τα δύο πανοράματα, το παρακάτω κείμενο που είναι αναρτημένο στην έκθεση, είναι χαρακτηριστικό:
Πηγή πληροφοριών εκδήλωσης: link
Ομάδα facebook «Παλιές φωτογραφίες Θεσσαλονίκης»: link
Συστήνω ανεπιφύλακτα την επίσκεψη στην έκθεση και ακόμη περισσότερο την παρακολούθηση της ξενάγησης από τον κο Επαμεινώνδα από όποιον έχει τη διάθεση να μάθει ιστορικά στοιχεία για τη πόλη της Θεσσαλονίκης και επιθυμεί να αντιληφθεί κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα τα οποία εμφανίζονται ξανά και ξανά στο πέρασμα του χρόνου.
ΥΓ Μετά την επίσκεψη στην έκθεση, αναζητήσαμε μερικά video στο youtube και βρήκαμε αυτό:
Γιατί δεν θα ξανα αγοράσω HP laptop (elitebook)
Μετά από εκείνο το αξιομνημόνευτο (!) άρθρο μου σχετικά με την επιλογή να μην αγοράσω LENOVO laptop έρχεται η ώρα να δηλώσω ότι είμαι ο ορισμός του δυσαρεστημένου πελάτη – κατόχου ενός HP elitebook 840 G2. Μετά από 2 χρόνια από την αγορά του και έχοντας δουλέψει με το μηχάνημα αρκετές ώρες έχω τα εξής προβλήματα:
- Η οθόνη έχει αποκτήσει ένα μόνιμο στίγμα διαμέτρου ενός εκατοστού περίπου στο άσπρο χρώμα.
Η πρόταση για λύση από την HP ήταν η αντικατάσταση της οθόνης εντός της εγγύησης, η οποία ήταν κατώτερης ποιότητας από την αρχική μόλις την είδα επάνω στο μηχάνημα και προτίμησα να διατηρήσω τη παλιά. (Ευχαριστώ τον υπάλληλο που είχε την υπομονή να την επαναφέρει.) - Από την αρχή σχεδόν της κτήσης του μηχανήματος και μετά την αναβάθμιση του σε win 10 τα πλήκρα που ελέγχουν το επίπεδο της φωνής δεν λειτουργούν.
Η πρόταση της HP για να λυθεί το πρόβλημα ήταν να κάνω format τον υπολογιστή… - Το μικρόφωνο σε μερικές εφαρμογές, είναι σε πάρα πολύ χαμηλό επίπεδο και δεν ακούγομαι σε συνομιλίες.
Μιλάω μέσω SKYPE και όχι με hangout… - Πολλές είναι οι φορές που ο Explorer ‘σπάει’ και επανεκκινεί χωρίς προφανή λόγο.
Δεν έχω χρόνο για να το ψάξω και απλά ζώ με το πρόβλημα… - Μετά το τελευταίο upgrade του BIOS, το μηχάνημα δεν bootάρει όταν το έχω συνδεδεμένο στο docking station της HP.
Η πρόταση της HP μετά από προσπάθειεα firmware update ήταν να κάνω downgrade το BIOS ώστε να επαληθευεθεί το πρόβλημα και να βγάλουν καινούρια έκδοση BIOS!!!!
Επειδή έχω δουλέψει σε εξυπηρέτηση πελατών και ξέρω τι θα πει γκρινιάρης και επίμονος πελάτης, δεν θεωρώ τον εαυτό μου τέτοιο. Όμως, έχοντας δώσει 1000€ + ΦΠΑ για ένα επαγγελματικό εργαλείο όπως θέλει να λέει η HP θεωρώ ότι δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζω τέτοιου είδους και τόσα πολλά προβλήματα εν έτη 2017…
Καλοκαίρι 2017
φέτος το καλοκαίρι…
Επιτέλους άνοιξη!
Επιτέλους,
μετά τον αρκετά έντονο χειμώνα, αρχίζει να μπαίνει η άνοιξη και έχουμε τη δυνατότητα για βόλτες!
Facebook & Twitter στην Ελλάδα μετά από 8 χρόνια κρίσης
Ο ορισμός της λέξης «οχετός» σύμφωνα με τη wikipedia είναι:
- (γενικότερα) αγωγός, κυρίως κάτω από το έδαφος, που χρησιμοποιείται για τη μεταφορά βρώμικου νερού
Στην Ελληνική πραγματικότητα, μέσα από τα δικά μου μάτια στον κόσμο του internet, αυτή η λέξη έχει ακόμη μια έννοια, αυτή των social media όπως το facebook και το twitter. Δεν εννοώ συνολικά το fb και το twitter αλλά τα posts που βρίσκουν το δρόμο τους στους δικούς μου λογαριασμούς… Στο κείμενο αυτό δεν θα κατηγορήσω κανέναν άλλο παρά τον εαυτό μου για το γεγονός ότι δαπανώ τόσο χρόνο για να scrollάρω στην οθόνη του κινητού μου στα social media μήπως και διαβάσω κάτι ενδιαφέρον, κάτι ακόμη να «καταναλώσω» σε πληροφορία για να γεμίσω τα χρονικά κενά της ούτως ή άλλως γεμάτης μέρας μου. Κατά χρονικά διαστήματα συνηδητοποιώ το είδος των «νερών» που περνούν από μπροστά μου και προσπαθώ να αλλάξω αυτούς που παρακολουθώ, σε μια αναζήτηση η ροή αυτή πληροφορίας να είναι πιο καθαρή, πιο φρέσκια πιο χρήσιμη και ουσιαστική για μένα, όπως το καθαρό νερό.
Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι ζωφερή. Παρατηρείς ότι αυτοί που ποστάρουν συχνότερα είναι άνθρωποι που θέλουν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον σου με όποιο τρόπο ή να φωνάξουν για το δήθεν δίκιο που έχουν για το όποιο θέμα της επικαιρότητας… Κοινός τόπος σε όλες αυτές τις αναρτήσεις είναι η ανυπαρξία σκέψης και ουσιαστικού νοήματος. Κάτι που ακόμη παρατηρώ είναι η απουσία ουσιαστικού σχολιασμού ή συζήτησης κάτω από αυτά τα posts. Γρήγορη κατανάλωση λοιπόν, με πολλά likes που γίνονται για διάφορους λόγους καλύπτοντας ανασφάλειες, αδυναμίες, απουσία κριτικής σκέψης, προσπάθειας επιβολής της άποψης χωρίς να αφήνω σε άλλον να πει τη δική του και εν τέλη καθολική επικράτηση της λογικής της αντίθεσης του εμείς ή αυτοί και όχι του δημιουργικού, συνθετικού διαλόγου. Όχι στην κοινοποίηση πληροφορίας που πιθανώς να έχει ενδιαφέρον, αλλά μόνο φωνές που κράζουν…. Άραγε ποιόν/ά; τους «φίλους μας στο fb»;
ΥΓ
Λίγες μέρες μετά την ανάρτηση αυτού του post, σε ανώτατο πολιτειακό επίπεδο, επιβεβαιώνομαι. Δεν υπάρχει ελπίδα καμιά, δεν υπάρχει κάτι στο οποίο μπορεί κάποιος να δει μια χαραμάδα ελπίδας και διεξόδου για αυτή τη χώρα. Ο Πρωθυπουργός και ο Πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης της χώρας «κοντράρονται» μέσω twitter… ![twitter1-thumb-large[1]](https://adreask.files.wordpress.com/2017/03/twitter1-thumb-large1.jpg)
Γιατί να μην κοντραριστούν δημόσια και για το ποιός την έχει μεγαλύτερη; Ή γιατί να μην τους δούμε στο Survivor να μονομαχούν για το ποιός θα είναι ο νικητής, χωρίς να νοιάζονται αν η χώρα (οι ζωές μας δηλαδή) πάει κατά διαόλου…
Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (το κτίριο και η διαμόρφωση του εξ χώρου)
Το κέντρο πολιτισμού του ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος είναι ένα εντυπωσιακά μεγάλο κτίριο στο δέλτα του Φαλήρου στην Αττική, το οποίο έχει πάρει μια δεσπόζουσα θέση τόσο στη περιοχή, αλλά και γενικότερα στο λεκανοπέδιο της Αθήνας. Έχει δημιουργηθεί εκ του μηδενός ένα αξιοθέατο μεγάλου μεγέθους και εύχομαι μεγάλης σημασίας.
Το σημαντικότερο για μένα ως εξωτερικός παρατηρητής αυτού του κτιρίου ήταν τα αρχιτεκτονικά στοιχεία που μπόρεσα να δω καθώς και το πως το κτίριο αυτό στήθηκε στο περιβάλλον του, από τους δημιουργούς τους. Διέκρινα 3 διαφορετικά σημεία στο οικόπεδο: το κεντρικό κτίριο, το κανάλι, και το πάρκο τα οποία δένουν μεταξύ τους αρκετά όμορφα. Χωρίς να είμαι ειδικός, αυτά που παρατηρώ είναι η απλές καθαρές γραμμές και επιφάνειες που υπάρχουν σε όλη τη δημιουργία, η αναπαραγωγή της φύσης στο πάρκο ώστε να «δέσει» με τα στοιχεία του κεντρικού κτιρίου και της διαμόρφωσης και τέλος, η χρήση του νερού στο κανάλι το οποίο κάνει μια ευθεία αναφορά στη θάλασσα και τη σημασία της. Ήθελα να σημειώσω ότι τα συγκεκριμένα στοιχεία μαζί με τον τρόπο κατασκευής, τα υλικά αλλά και το πως χρησιμοποιούνται στον χώρο είναι πολύ χαρακτηριστικά της αρχιτεκτονικής των μεγάλων, δημόσιων κατά κύριο λόγο, έργων στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, όπως για παράδειγμα η χρήση του μπετού ή του γαρμπιλιού ως τελικού στοιχείου επιφάνειας χρήσης, των μεταλλικών inox στοιχείων σε μεγέθη και στοιβαρότητα τέτοια που μπορούν να αντέξουν τις καιρικές συνθήκες και τη χρήση του κόσμου.
Μερικές φωτογραφίες:
A coffee table on the roof of ISN
Θέα από το ΙΣΝ
Άποψη από το Πάρκο
το κανάλι εμπρός από το κεντρικό κτίριο ΙΣΝ
rest area at the last floor of ISN
Άποψη από το Πάρκο
Χρήστος Καπράλος – έκθεση στο ΙΣΝ
Δίπλα στο ισόγειο του κεντρικού κτιρίου
Δίπλα στο ισόγειο του κεντρικού κτιρίου
Άποψη από το Πάρκο
Άποψη από το Πάρκο
άποψη του ΙΣΝ
το κανάλι εμπρός από το κεντρικό κτίριο ΙΣΝ
το κανάλι εμπρός από το κεντρικό κτίριο ΙΣΝ
Θέα από το ΙΣΝ
Άποψη από το Πάρκο
Θέα από το ΙΣΝ
Θέα από το ΙΣΝ
Άποψη από το Πάρκο
το κανάλι εμπρός από το κεντρικό κτίριο ΙΣΝ
Κεντρικη είσοδος
Ραδιόφωνο, κρατικό…
Τα τελευταία χρόνια, μετά το «μαύρο στην ΕΡΤ» μου είχε λείψει η ποιότητα των κρατικών ραδιοφωνικών εκπομπών. Ποτέ δεν ήθελα να ακούω μπουζουκοπόπ ή επαναλαμβανόμενες playlists στο ραδιόφωνο μου αλλά μια εκπομπή από μουσικό παραγωγό, προετοιμασμένη, με θεματική και με τον αντίστοιχο σχολιασμό ο οποίος μπορεί και να μου έδινε πληροφορίες για το τι και γιατί το ακούω…
Οι ιδιωτικοί σταθμοί στη πλειοψηφία τους δεν θέλησαν ποτέ να κάνουν κάτι τέτοιο γιατί δεν θα μπορούσε να μεγιστοποιήσει τα κέρδη τους (sic για τους «αριστερούς») με αποτέλεσμα ακούγοντας έναν σταθμό για παραπάνω από 2-3 ώρες να μάθαινες λίγο ή πολύ όλη τη playlist του σταθμού. Θυμάμαι μια εποχή, όταν έκανα τη διπλωματική μου στα υπόγεια της Πολυτεχνικής Σχολής αναγκαζόμουν να ακούω τον STAR FM της Θεσσαλονίκης ο οποίος εφάρμοζε πλήρως τη λογική της playlist. Απλά, μετά από λίγες μέρες σιχάθηκα τον εαυτό μου καθώς και τους ιδιωτικούς σταθμούς αυτής της λογικής. Η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως όπως έλεγαν οι αρχαίοι, αλλά αυτό είχε καταντήσει απλά γελοίο. Μια άλλη εμπειρία μου ήταν σε ένα γραφείο συνεργατών στο οποίο έπρεπε να δουλέψω για μερικές μέρες επί συνεχόμενες μέρες. Η επιλογή εκεί ήταν ένας σταθμός που έπαιζε κλαψιάρικη, μπουζουκοπόπ, νταλκαδιάρικη, ελληνικής παραγωγής μουσική, ο οποίος έπαιζε αυτά τα τραγούδια non stop και οι συνεργάτες εκεί απλά σιγοτραγουδούσαν σαν να είχαν χωρίσει από το μεγαλύτερο έρωτα τους τη προηγούμενη το βράδυ – κάθε μέρα όμως…
Και έρχεται το άνοιγμα της Κρατικής ΕΡΤ, με την αλλαγή της κυβέρνησης δίνοντας της ελπίδα για ποιοτικό πρόγραμμα και μουσικές παραγωγές για τη καθημερινότητα του πολίτη που δεν ενδιαφέρεται για το εμπορικό προϊόν, αλλά θέλει να ακούσει πιο σπάνια πράγματα, πιο ποιοτική μουσική από το παρελθόν, το παρόν, την Ελλάδα ή το εξωτερικό. Η μουσική έχει επιτρέψει σε τόσους καλλιτέχνες να εκφράσουν τα αισθήματα τους που μου είναι αδιανόητο ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον Χολίδη και τη Shakira…
Η ελπίδα όμως αυτή μετατρέπεται σιγά σιγά σε απογοήτευση, ακούγοντας αυτό που παράγει η ΕΡΤ στα προγράμματα ραδιοφώνου της, τα οποία είναι τα μόνα στα οποία έχω πρόσβαση γιατί απλά βρίσκομαι σε περιοχή που δεν έχουμε ικανοποιητικό σήμα για τα ψηφιακά τηλεοπτικά κανάλια της ΕΡΤ(!!!). Οι εκφωνητές της έρχονται από τον κόσμο της αριστεράς ίσως αποκλειστικά, το οποίο από μόνο του δεν αποτελεί αρνητικό, δίνοντας όμως σε όλα τους τα σχόλια μια χροιά πολιτική και κάνοντας εμμέσως πλην σαφώς προπαγάνδα υπέρ ενός πολιτικού χώρου. Οι άνθρωποι αυτοί που στο σύνολο τους ήταν υπέρ της δημοκρατίας, της πολυφωνίας και της ελεύθερης έκφρασης, μόλις απέκτησαν την ισχύ έδειξαν το χειρότερο εαυτό τους, μετατρέποντας τα κρατικά ραδιόφωνα σε μέσα προώθησης αποκλειστικά των ιδεών τους. Δυστυχώς, αυτό γίνεται με την χειρότερη μορφή προώθησης, πάντοτε υπονοώντας πράγματα και λαμβάνοντας μια προκατειλημμένη θέση για γεγονότα και καταστάσεις που θεωρούνται εκ των προτέρων σωστές ή λάθος ανάλογα από την πολιτική πτέρυγα που υποστηρίζονται.
Δυστυχώς, η ελπίδα ότι θα ακούμε Χατζηδάκη, Θεοδωράκη ή τόσους άλλους τεράστιους Έλληνες ή ξένους καλλιτέχνες από τα κρατικά ραδιόφωνα χωρίς να προωθείται κάποια πολιτική ατζέντα μέσα από αυτό έμεινε ένα απραγματοποίητο όνειρο. Η δική μου πρόταση είναι πολύ απλή: αυτό που θα επιθυμούσα να γίνει είναι η παραγωγή προγράμματος καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος το οποίο θα καλύψει το φάσμα της μουσικής ή της καλλιτεχνίας γενικότερα που δεν μπορεί να υπάρξει στα εμπορικά ραδιόφωνα, από μια ομάδα ανθρώπων που θα είχαν κάποιες συγκεκριμένες ανθρώπινες αξίες στο μυαλό τους να υποστηρίξουν και όχι κάποιο πολιτικό χώρο. Αδυνατώ να πιστέψω ότι μπορεί να υπάρξει καλό αποτέλεσμα από τη στρατευμένη καλλιτεχνία η οποία απλά χαϊδεύει τα αυτιά των πολιτικών και κάνει πολιτικό μασάζ στα αυτιά των ακροατών.
Υπάρχει διέξοδος; Ναι υπάρχει, το internet το οποίο ανοίγει τις πόρτες μας στον έξω κόσμο και κάνει ένα βήμα προς τη κατεύθυνση του να μην χτίζονται σύνορα στη διανομή της μουσικής ή της τέχνης γενικότερα. Ψαχτείτε!
Εκδρομές γύρω από τη Θεσσαλονίκη
Τον τελευταίο καιρό, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μερικές ημερήσιες εκδρομές κατά κύριο λόγο πέριξ της Θεσσαλονίκης, μιας και ο καιρός βόλευε και μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε τη Κυριακή μας πριν ξεκινήσουν οι καλοκαιρινές βουτιές στη Χαλκιδική.
Adreas.K 